Hate You Really [Karma x Gakushuu] <YAOI>
Rate: 18+
Hate You Really
ณ โรงเรียนคุนุกิงาโอกะ หลังสอบปลายภาคฤดูหนาว อาซาโนะ กาคุชู รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมากเนื่องจากอันดับ 1 ในการสอบนี้ตกเป็นของ อาคาเบเนะ คารุมะ เด็กเกเรแห่งโรงเรียน แต่ดันเป็นอัจฉริยะสะได้ นั่นทำให้เขาไม่สบอารมณ์แบบสุดๆ ทำเอา เร็น เพื่อนสนิทที่เดินมาด้วยกันถึงกับไม่กล้าพูดอะไร
ขณะที่กาคุชูกำลังเปิดตู้เก็บรองเท้าของตนเอง ก็มีซองจดหมายมากมายพั่งพูออกมา เป็นแบบนี้ทุกๆวันเลย แต่ดูเหมือนวันนี้มันจะเยอะกว่าปกตินิดหน่อย เขายัดจดหมายเกะกะใส่กระเป๋า แน่นอนว่าเขาไม่คิดจะอ่านมันแต่จะเอาไปทิ้งต่างหาก
"ลำบากแย่เลยเนอะ" เร็นพูดกับกาคุชูขณะใส่รองเท้า กาคุชูถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ
เขารู้ว่าจดหมายนี่มาจากผู้หญิงในโรงเรียน และรู้ด้วยว่าบางซองก็ส่งมาจากผู้ชายด้วย เพราะหน้าตาที่ติดหวานมาด้วยนิดหน่อยกับขนตาที่ยาวเป็นแผงนี่ทำให้เขาโดนเพ็งเล็ง
"งั้นชั้นไปก่อนนะ" เร็นโบกมือลาเพื่อนสนิทตนเอง แต่ก็ชะงักแล้วหันกลับมาอีกครั้ง สองมือค้นหาของในกระเป๋าก่อนจะยื่นให้เพื่อนสนิทตนเอง กาคุชูรับมันมางงๆมองอีกฝ่ายที่หน้าแดงนิดๆ
จดหมาย?
"อันนี้ห้ามทิ้งนะ" เร็นพูดขณะเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่าย เลื่อนหน้าไปจุมพิตที่หน้าผากเนียนก่อนที่กาคุชูจะหน้าแดงแจ๋แล้วผลักอีกฝ่ายออก พูดตะกุกตะกะ
"อะ..อื้อ!" ใบหน้าสวยแดงแจ๋จนเร็นต้องหัวเราะออกมา เร็นโบกมือลาอีกครั้งก่อนจะวิ่งออกไปจากตัวอาคารและออกประตูใหญ่ไป ทิ้งให้กาคุชูยืนหน้าแดงอยู่คนเดียว
ก่อนที่กาคุชูจะใส่รองเท้าก็นึกขึ้นได้ว่าลืมของจึงจำเป็นต้องขึ้นไปบนห้องอีกรอบ
"ให้ตายสิ เหม่อขนาดลืมของได้เลยหรอเนี่ย" กาคุชูบ่นกับตัวเองขณะเดินลงมาจากบันได เตรียมจะเดินออกจากตัวตึกแต่สายตาก็ไปสะดุดอยู่กับร่างๆหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแสนเสแสร้ง
อาคาเบเนะ คารุมะ
กาคุชูไม่คิดจะสนใจอีกฝ่าย ก่อนที่สองขาจะเดินผ่านไป แต่ไม่ทันที่จะได้เดินไปใกล้อีกฝ่ายก็กระชากแขนเขาเอาไว้สะก่อน กาคุชูหันไปสะบัดมือออกในทันทีก่อนจะขมวดคิ้วมองคนที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่หุบ ความรู้สึกอันตรายแผ่ออกมาจากผู้ชายตรงหน้าเขาจนต้องหวั่นนิดๆ
"รู้สึกยังไงล่ะ คุณประธานนักเรียน? ความรู้สึกเมื่อโดนเหยียบย่ำ ความพ่ายแพ้ ชั้นรู้นะว่านายก็ยังมีคนคอยให้กำลังใจอยู่เยอะ ทำไมไม่ให้ชั้นโอ๋นายบ้างล่ะ หืมม?" คารุมะเดินไปใกล้ๆร่างโปร่งที่ถอยห่างจากเขา ก่อนที่คารุมะจะพุ่งไปรวบตัวอีกฝ่ายไว้
"ต้องการอะไร!! ปล่อยชั้น!!" กาคุชูพยายามดิ้นเมื่ออีกฝ่ายล็อคแขนเขาไว้ด้านหลัง คารุมะแสยะยิ้มออกมาอย่างนึกสนุก ก่อนจะค่อยๆเลื่อนใบหน้าไปข้างๆหูอีกฝ่าย
"ก็บอกไปแล้วไง ให้ชั้นปลอบนายบ้างสิ.." คารุมะรวบแขนอีกฝ่ายไว้ด้วยมือเดียว อีกมือที่ว่างก็ลากไปตามอกของอีกฝ่าย ริมฝีปากเลื่อนไปกัดใบหูประธานนักเรียนหน้าหวานจนอีกฝ่ายต้องกัดฟันกรอด
"หรือนายชอบหมอนั่นงั้นหรอ? ไอ่หัวสกินเฮดนั่นน่ะ"
"ปล่อยชั้น ไอ่โรคจิต!"
"โรคจิต?" คารุมะหัวเราะลั่น ก่อนจะยื่นหน้าไปใกล้หูของอีกฝ่ายอีกครั้ง แล้วกระซิบข้างหูคนที่พยายามหันมามองเขาให้ได้ยินอย่างชัดเจน
"แค่โรคจิตมันยังน้อยไปถ้าจะเอาไว้เรียกชั้น" คารุมะดันให้อีกฝ่ายติดกับตู้เก็บรองเท้า แล้วเข้าไปประชิดตัว มือที่ว่างจัดการปลดกระดุมเสื้อนอกอีกฝ่ายออก กาคุชูเบิกตาโพลงด้วยความตกใจก่อนจะพยายามดิ้นแล้วสบดด่าอีกฝ่ายไม่หยุดปาก
"ปล่อยโว้ย!!" กาคุชูดิ้นแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงอีกฝ่ายได้ คารุมะเริ่มชักสีหน้ารำคาญนิดๆ ปลดเข็มขัดของอีกฝ่ายออกแล้วเอามามัดมือคนน่ารำคาญที่ไม่ยอมให้เขาสัมผัสดีๆ
"หุบปาก!" นิ้วเรียวยัดใส่โพลงปากของคนที่ด่าเขาไม่หยุด
"อะ...อื้อออ!!" คารุมะแสยะยิ้มเลื่อนใบหน้าไปกัดหูอีกฝ่าย มือที่ว่างอยู่ก็ปลดกางเกงแสนเกะกะออก แล้วค่อยๆสอดมือเข้าไป
"อื้ออ!!" กาคุชูงับนิ้วคารุมะอย่างแรง จนอีกฝ่ายต้องนิ่วหน้า ยัดนิ้วเข้าไปเพิ่มจนกาคุชูทำได้เพียงร้องประท้วงในลำคอเท่านั้น เลือดสีแดงสดไหลซิบออกมาจากนิ้วเรียวนิดๆแต่คารุมะไม่สนใจ เขาอยากได้อะไรก็ต้องได้ แค่เลือดนิดเดียวมันไม่ทำให้เขาเจ็บหรอก
แต่เขาจะขอหลั่งเลือดอีกฝ่ายบ้างเพื่อความเท่าเทียมก็แล้วกัน
นิ้วเรียวถอนออกจากโพลงปากอีกฝ่าย อีกมือหนึ่งเลื่อนไปดึงเน็คไทร่างโปร่งออกอย่างไม่ค่อยจะถนอมเท่าไหร่ ก่อนจะเอามามัดปากอีกฝ่ายไว้ มือหนึ่งดึงกางเกงร่างโปร่งลง
"อะ...อื้ออออ!!" นิ้วเรียวที่ยังคงเปียกแฉะยัดเข้าไปในช่องทางแคบด้านหลังของกาคุชู น้ำตาสีใสไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ความเจ็บพุ่งเข้าสู่ร่างกายโดยเร็ว นิ้วเรียวขยับเข้าออกโดยไม่รอให้เขาชินสะก่อน กาคุชูรู้สึกว่าช่องทางด้านหลังของเขามันฉีก ได้กลิ่นคาวเลือดที่ไม่รู้ว่าเป็นของใคร แต่เขาแน่ใจว่ามันจะต้องเป็นของเขาแน่ๆ
"แน่นชะมัด" คารุมะบ่นออกมา เลือดสีแดงสดเปลอะเปลื้อนนิ้วเรียวของเขา แต่แน่นอนว่าเขาไม่สนใจ ยังคงขยับนิ้วเข้าออกไม่หยุด จ้องมองดวงตาคู่สวยที่มีน้ำตาไหลรินออกมา ก่อนที่เขาจะค่อยๆเลื่อนหน้าไปเลียน้ำตาอีกฝ่าย
"อย่าร้องนะ เด็กดี"
"ชั้นจะทำให้นายรู้สึกดีเอง" คารุมะเลียปากก่อนจะปลดกางเกงตนเองออก ดึงนิ้วเรียวออกมาจากช่องทางแคบของอีกฝ่าย แล้วคว้าแก่นกายที่พองโตขึ้นสอดเข้าไปในตัวอีกฝ่ายแทน มือหนาเลื่อนไปกอบกุมสะโพกบางไว้ก่อนที่จะตีหน้าแสร้งแกล้งเป็นห่วง
"เจ็บรึเปล่า? เด็กน้อยของชั้น อย่าร้องนะ~~" คารุมะเลื่อนใบหน้าไปคลอเคลียกับแก้มนุ่มของอีกฝ่ายที่เปลอะเปื้อนน้ำตา ก่อนที่ใบหน้าเสแสร้งจะแปลเปลี่ยนเป็นใบหน้าเจ้าเล่ห์ กาคุชูพยายามมองอีกฝ่ายให้ชัดเจน แต่น้ำตาที่มีมากทำเอาลำบากไม่น้อย
"อะไรกันสายตาแบบนั้นน่ะ น่ารักจริงๆ" คารุมะหัวเราะลั่น มองใบหน้าสวยของอีกฝ่ายอย่างหลงไหล ก่อนจะค่อยๆขยับ
"เอาล่ะ ครางเสียงหวานๆให้ชั้นฟังหน่อยสิ~~" คารุมะเลื่อนมือไปปลดเน็คไทที่มัดปากอีกฝ่ายออก
"ปะ..ไปตาย..สะ"
"หืมมม? นั่นไม่ใช่สิ่งที่ชั้นอยากฟังนะ" คารุมะกระแทกแก่นกายเข้าไปจนสุด กาคุชูร้องลั่นก่อนจะกัดฟันกรอดแล้วสบถด่าอีกฝ่ายอีกครั้ง แต่แน่นอนว่าคารุมะไม่สนใจ
"ชั้น..จะฆ่า..แก!" กาคุชูกัดฟันพูด พยายามไม่ส่งเสียงอะไรออกมา แต่คารุมะก็กระแทกกายเข้ามาไม่หยุด แต่ที่ทำให้เขาเจ็บใจที่สุดคงจะเป็นความรู้สึกเจ็บที่ค่อยๆหายไป กลายเป็นความรู้สึกดีแทนที่
"ก็เอาสิ ตามที่นายต้องการเลย ที่รัก~" มือหนาเลื่อนไปกอบกุมสะโพกบางเอาไว้ก่อนจะกระแทกกายถี่รัว จนร่างโปร่งเผลอครางออกมาจนได้
"อะ..อ๊า!!" คารุมะแสยะยิ้มกระแทกกายเข้าไปจนสุด ไปโดนจุดๆหนึ่งในตัวอีกฝ่ายทำเอากาคุชูต้องหน้าแดงแจ๋ ครางออกมาไม่หยุด ความรู้สึกดีผสมกับความเจ็บปราดเข้าทั่วร่างกายอย่างรวดเร็ว
"อึก! อะ..อื้อ! ยะ..หยุดนะ!! อะ..อ๊าาา!!"
"เหหห ทำไมการกระทำกับคำพูดมันแตกต่างกันอย่างนั้นล่ะ" คารุมะเลื่อนมือข้างหนึ่งไปแตะที่แก่นกายของอีกฝ่ายที่กำลังแข็งขึ้น เลื่อนใบหน้าไปซุกไซร์ซอกคอขาวเนียน อีกมือก็สอดเข้าไปในเสื้อตัวบางบดขยี้ยอดดอกสีสวย
"ครางเสียงหลงแบบนั้น คงไม่อยากให้ชั้นหยุดจริงๆหรอกใช่มั้ย?" คารุมะหัวเราะนิดๆ มือหนาค่อยๆกอบกุมแก่นกายร่างโปร่งไว้ก่อนจะค่อยๆรูดขึ้นลงให้อีกฝ่ายเจ็บใจเล่นที่ถูกเขาสัมผัส
กาคุชูกัดฟันกรอด จะให้ยอมรับว่าเผลอมีอารมณ์ร่วมด้วยคงไม่ได้ สองมือพยายามบิดไปมาเพื่อให้หลุดจากการพันธานการ คารุมะเห็นดังนั้นจึงอดเป็นห่วงไม่ได้
"มานี่ชั้นแกะให้ ดูสิเป็นรอยหมดแล้ว" คารุมะแกะเข็มขัดที่มัดมืออีกฝ่ายออก ก่อนที่กาคุชูจะพยายามดันตัวเองออก แต่ก็ถูกคนที่มีแรงมากกว่าดันจนติดตู้เก็บรองเท้าอีกครั้ง
"อยู่นิ่งๆสิ อย่าดื้อน่า" คารุมะว่าพลางกระแทกกายเข้าไปที่จุดอ่อนไหวของอีกฝ่าย กาคุชูจิกเล็บลงที่ฝ่ามือ ริมฝีปากส่งเสียงคราง ความรู้สึกเจ็บผสมกับความเสี่ยวส่านจนเขาแทบทนไม่ไหว
"อะ..อ๊าาาา!" กาคุชูครางลั่นก่อนจะปลดปล่อยออกมา คารุมะกระแทกกายเข้าออกจนสุดสามสี่ครั้งก่อนจะปล่อยเข้าไปในตัวร่างโปร่ง กาคุชูกัดริมฝีปากตนเองจนเลือดสีแดงสดไหลออกมา
"ดูสิๆ ปล่อยออกมาสะเยอะเชียว รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ?" คารุมะพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ แล้วจับอีกฝ่ายให้หันข้างมาหาเขาก่อนที่เขาจะชะงักในทันที
ใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อ น้ำตาสีใสคลออยู่ที่ดวงตาสีม่วงเป็นประกายเพิ่มความเซ็กซี่ให้อีกฝ่าย ริมฝีปากบางหอบหายใจถี่ คารุมะค่อยๆเลื่อนหน้าไปใกล้ๆก่อนจะประกบริมฝีปากอย่างอ่อนโยน ลิ้นเรียวกวัดเกี่ยวไปทั่วอยู่นานกว่าจะพอใจ
"อืออออ.." กาคุชูไม่มีแม้แต่แรงที่จะปิดปากด้วยซ้ำ จึงทำได้เพียงยอมรับจูบอีกฝ่าย แต่ว่ามันดันอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ คารุมะผละออกช้าๆ น้ำลายสีใสที่เชื่อมระหว่างเขากับกาคุชูยิ่งเพิ่มความเซ็กซี่ให้อีกฝ่ายเป็นร้อยเท่า
ให้ตายสิ ตอนแรกว่าจะแค่มาเล่นด้วยเฉยๆ แต่นี่อะไร? จะน่ารักไปถึงไหนกัน
คารุมะค่อยๆถอดแก่นกายออกจากช่องทางแคบอีกฝ่ายช้าๆ จับร่างของอีกฝ่ายให้หลังติดกับตู้ใส่รองเท้า คารุมะยกตัวอีกฝ่ายขึ้นก่อนจะแทรกตัวเข้าไประหว่างขาเรียว สอดแก่นกายเข้าไปในช่องทางที่เปียกชุ่มของอีกฝ่ายอีกครั้ง
"แบบนี้จะได้เห็นหน้าชัดๆหน่อย เอาล่ะทำหน้าแดงๆแล้วครางเรียกชื่อชั้นสิ~~"
"แบบนี้จะได้เห็นหน้าชัดๆหน่อย เอาล่ะทำหน้าแดงๆแล้วครางเรียกชื่อชั้นสิ~~"
"ยะ..หยุด...นะ" กาคุชูพยายามดันอกกว้างของอีกฝ่ายออก ขณะที่คารุมะสอดกายเข้าออก
"ขอปฏิเสธ"
"อะ..อื้ออ! อ๊าาา!!"
.
.
คารุมะอุ้มกาคุชูขึ้นในท่าเจ้าสาวเมื่อจัดการทำความสะอาดและแต่งตัวให้อีกฝ่ายเรียบร้อยแล้ว สายตามองไปยังรถคันหรูที่เขาคุ้นเคยว่ามารับร่างโปร่งแน่ๆ สองขาเก้าออกจากตัวอาคารไป มุ่งหน้าไปยังรถคันนั้น
คนขับรถเมื่อเห็นคนที่ตัวเองต้องมารับแล้วก็รีบออกมาจากรถแล้วมาเปิดประตูให้คารุมะ คารุมะค่อยๆวางอีกฝ่ายลงบนเบาะรถอย่างเบามือ
"คุณหนูอาซาโนะเป็นอะไรงั้นหรอครับ?" คนขับรถเอ่ยปากถามคารุมะด้วยความสงสัย
"ก็ป่วยน่ะสิ ไปนอนห้องพยาบาลแล้วก็หลับยาว ถ้าชั้นไม่ไปเอาออกมาล่ะก็โรงเรียนได้ปิดก่อนพอดี" คารุมะแสร้งถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ
"งั้นก็ต้องขอบคุณมากนะครับที่ช่วยดูแลคุณหนู คุณ.." คนขับรถก้มให้คารุมะนิดๆก่อนจะถามชื่ออีกฝ่าย
"อาคาเบเนะ คารุมะ"
"ครับ คุณอาคาเบเนะ" คนขับรถยิ้มแห้งๆ เพราะคิดว่าเป็นเพื่อนสนิทคุณหนูของเขาแต่เขาดันไม่รู้จัก แต่ที่จริงไม่ใช่เลย..
"อ้อ จำชื่อผมไว้ดีๆนะครับ ในอนาคตคงได้เจอกันบ่อยๆแน่" คารุมะโบกมือให้ก่อนจะคว้ากระเป๋าตัวเองแล้วเดินจากไป คนขับรถมองตามอีกฝ่ายงงๆก่อนจะหันไปหาคุณหนูที่หลับพริ้มอย่างไม่รู้สึกตัว
"อือออ..คา..รุมะ"
"ชั้น...เกลียดนาย"
.
.
"อะ...อืมมมม คารุ..มะ" มือเล็กกอบกุมแก่นกายตนเองไว้ก่อนจะค่อยๆรูดขึ้นรูดลง กาคุชูจิกเล็บลงกับผ้าปูที่นอนตนเอง ในหัวคิดภาพอันธพาลที่สัมผัสเขาเมื่อเย็นนี้
"อะ..อ่าา อื้อออ!" กาคุชูปลดปล่อยออกมาเต็มฝ่ามือตนเอง ริมฝีปากบางหอบหายใจเหนื่อย ก่อนที่เขาจะนึกอะไรขึ้นได้ รีบคว้าโทรศัพท์ตนเองขึ้นมาก่อนจะเปิดดูรูป
รูปของหมอนั่นน่ะ..
เกลียดที่สุด
เกลียด..ที่ทำให้ชั้นหลงรัก
อาคาเบเนะ คารุมะ
นายมันบ้า
เจ้าบ้า!
ความคิดเห็น